Bizitzeko neurtzea – Barruko atmosfera neurtzea eta ebaluatzea espazio konfinatuetan

Espazio konfinatuetan lan egiteak bere arrisku espezifikoak ditu, eta horiek begiratu batean ez dira oso nabariak izaten. Tankeak, putzuak, siloak edo tunelak bezalako espazio txiki horietan aireztapena mugatua izan ohi da, eta horrek kutsatzaileak metatzea edo oxigenoa gutxitzea errazten du. Kanpotik seguruak diruditen arren, barruko atmosfera berehala alda daiteke eta osasunerako ingurune arriskutsua eta hilgarria ere izan daiteke.

Espazio konfinatuetan lan egiteak bere arrisku espezifikoak ditu, eta horiek begiratu batean ez dira oso nabariak izaten. Tankeak, putzuak, siloak edo tunelak bezalako espazio txiki horietan aireztapena mugatua izan ohi da, eta horrek kutsatzaileak metatzea edo oxigenoa gutxitzea errazten du. Kanpotik seguruak diruditen arren, barruko atmosfera berehala alda daiteke eta osasunerako ingurune arriskutsua eta hilgarria ere izan daiteke.

Hori dela-eta, espazio horietan lan egitera sartu aurretik, funtsezkoa da arnastuko den airea segurua dela ziurtatzea. Ondorioz, leku horietako alderdirik kritikoenetako bat da barruko atmosfera ebaluatzea. Ingurumen-neurketa horiek egitea ez da aukerakoa, funtsezko prebentzio-betebehar bat baizik, intoxikazioak, asfixiak edo leherketak bezalako istripu larriak saihesteko eta, modu horretan, langileen integritatea eta osasuna zaintzeko.

Neurketa horiek edozein lan egiten hasi aurretik egin behar dira beti eta esku-hartze osoan zehar mantendu behar dira, lanak egin bitartean baldintzak aldatzeko arriskua izanez gero.

Hasierako neurketak kanpotik edo eremu seguru batetik egin behar dira, inoiz ez pertsona bat arriskuan jarriz. Kanpoaldetik eremu osora iritsi ezin bada, pixkanaka-pixkanaka aurreratu behar da, jada egiaztatu diren eta segurutzat jo diren eremuetatik, betiere beharrezko neurri guztiak hartuta. Arreta berezia jarri behar da txoko edo eremu hiletan, aireztapena txarragoa izan daitekeelako, eta, hortaz, gasak edo lurrun toxikoak pilatuta egon daitezkeelako.

Lan horiek egiteko, batez ere zuzeneko irakurketako ekipoak erabiltzen dira, airearen kalitateari buruzko berehalako datuak ematen baitituzte. Eramangarriak eta maneiatzeko errazak direnez, ezinbesteko tresnak dira espazio konfinatuetako prebentziorako. Neurtzeko beste ekipo batzuk ere modu finkoan instala daitezke arrisku handiko lekuetan, etengabeko kontrola egin behar denetan.

Esposizioek epe luzerako ondorioak eragin ditzaketen edo neurketa zehatzagoa behar duten espazioetan, laginketa-ekipoak erabili behar dira, airea atxikipen-euskarrietan hartzen baitute, ondoren laborategian aztertzeko.

Oxigenoari dagokionean, giro seguru batek gutxienez %20,5eko oxigenoa izan behar du. Maila horri ezin bazaio aireztapen naturalarekin edo behartuarekin eutsi, beharrezkoa izango da arnasketa-ekipo autonomoak edo erdi autonomoak erabiltzea. Gaur egun, esplosimetro askok (atmosfera sukoien detektagailuak)) oxigeno-maila neurtzeko sentsoreak ere badituzte, eta, era horretan, ingurunearen ebaluazio osoagoa egin daiteke.

Espazio konfinatuen barruko atmosfera neurtzea eta ebaluatzea eginkizun teknikoa eta ohikoa da, baina guztiz funtsezkoa. Behar bezala edo behar ez bezala egitearen mende daude espazio konfinatu horietan sartuko diren pertsonen osasuna eta bizitza. Beraz, arreta berezia eskaini behar zaie irakurketei, eta ez da espazio konfinatura sartu behar atmosfera segurua dela erabat bermatu arte.